Hey! Wat is jouw favoriete animatie of Disneyfilm?
Ik geef het toe, ik ben 23 jaar en kijk nog steeds naar animatiefilms. Mijn zus en ik zingen alle altijd liedjes luidkeels mee, maar ik ween ook nog steeds wanneer Mufasa doodgaat, wanneer Frey achter word gelaten in het bos, wanneer Mulan de keizer knuffelt en wanneer Pocahontas dag zwaait naar John Smith. No shame though. Ik vind dat je beter een beetje meer gevoelens hebt dan helemaal geen. Het werd trouwens heel interessant om bepaalde kinderfilms opnieuw te bekijken met de veganistische overtuiging die ik nu heb. De kijker/het kind identificeert met de dierlijke hoofdpersonages en wilt dat deze overwinnen van de slechte mensen. Want ja, het is heel vaak de mens die slecht is in zo’n films… Een reeks voorbeelden :
* In Bambi worden we als kleine kinderen al snel geconfronteerd met de gevolgen van jacht. Baby-hertjes raken hun papa of mama kwijt en voor de mens is het een sport.
* In Babe wil de vrouw van de boer (die ook nog vaak als oppervlakkig en conservatief overkomt voor volwassen kijkers) het biggetje graag slachten en opeten, de boer daarentegen ziet de intelligentie van het varken en creëert een band met het dier.
* In Bee movie buit de mensheid bijen uit om hun honing te stelen. Men sluit ze op en vergast ze wanneer ze de honing willen weghalen.
* In Nemo zitten er verschillende vissen opgesloten in een aquarium dat dient als entertainment voor de mens.
* In Madagascar zien we het leven van dieren in een zoo, opnieuw om de mensheid te entertainen, de dieren zitten opgesloten in te kleine hokken/ onrealistische leefgebieden en willen ontsnappen naar de wildernis.
* In 101 Dalmatiërs zijn Cruella en haar twee handlangers uit op de vacht van schattige puppy’s.
* In Spirit weigert een paard getemd te worden door de mens.
* Dumbo toont de gevangenschap van circusdieren, voor de mens een leuke namiddagvoorstelling, voor hun een levenslange opsluiting en mishandeling.
* Lady & de vagebond toont ons de trieste kant van het huisdieren-bestaan, als men ze niet meer wil hebben belanden ze in het asiel. Als niemand hen wil adopteren “worden ze ergens naartoe gebracht en komen ze nooit meer terug.”
En boy wat zitten er veel moraliserende lessen in die films !
Pocahontas leert John Smith dat we onze aarde moeten koesteren, toch heb ik het idee dat de wilde van ons twee degene is die niet luistert en niet leert. Je plukt de aarde als een aasgier kan; maar ik weet elke rots, elke boom, elk wezen heeft een ziel, heeft een leven, heeft een taal. Je noemt de mensen eigenlijk pas mensen, als die mensen precies zo zijn als jij. Maar treed eens in het voetspoor van een vreemde en dan leer je in een oogwenk zoveel bij.
Ook in Brother Bear gaat het over je inleven in het leven van een ander (of in dit geval zelfs effectief wisselen van leven). Wanneer je verder denkt en leeft dan oppervlakkige vooroordelen, kom je oog in oog te staan met je eigen waarden en normen. Waarom volgen we blind de massa? Waarom doen we wat iedereen doet? Je bent een individu en ik ben er redelijk zeker van dat je diep vanbinnen een goed persoon bent, die geen geweld wil promoten.
Ik kan nog wel een tijdje doorgaan. Ik vind het gewoon vreemd dat we zo’n films kunnen kijken, echt kunnen meeleven en erna gewoon spek, eieren, ander vlees kunnen eten, zonder daarbij na te denken.
In augustus 2016 komt er zelfs een animatiefilm over eten in de cinemazalen! De film vertelt het verhaal van etenswaren in de supermarkt die niet kunnen wachten om meegenomen te worden door de klanten. Ze presenteren zich mooi en hopen steeds dat zij degene zullen zijn om door de klanten te worden uitgekozen. Wanneer de etenswaren dan thuis komen merken ze dat er daar een afgrijselijke toekomst op hun wacht. Ze worden gesneden, gekookt, .. Het eten probeert te vluchten, probeert terug naar de winkel te gaan om de anderen te vertellen wat er écht gebeurt eens ze uitgekozen worden. “Maar niemand zal hun geloven.” De film heet ‘Sausage party’ en de trailer vind je hier: https://www.youtube.com/watch?v=9VoNgLnjzVg
De eerste keer dat ik deze trailer zag vond ik het een grappig idee maar toch raakte me het ook wel. Ik voelde me ook als iemand die ‘de waarheid had ingezien’ (over de mishandeling van dieren en de leugens omtrent de vlees- en zuivelindustrie) en iemand die de rest wou waarschuwen, maar niemand zou mij toch geloven. Het voelt écht zo, jij hebt het gevoel dat je iets heel ergs hebt ontdekt maar er zijn maar weinig mensen die er zelfs maar iets om geven. Voor het schrijven van deze blog moest ik natuurlijk het fijne weten achter het idee van de film, aangezien ik er wel de veganistische boodschap in zie. Ons doen inzien dat bepaalde dingen die we eten levende wezens waren die gevoelens hadden. Ik was dan ook écht verbaasd wanneer Seth Rogen, de maker, in een interview dit zei :
“People like to project their emotions on to the things around them – their toys, their cars, their pets,” said Rogen. “That’s what Pixar’s done for the last 20 years. So we thought: ‘What would it be like if our food had feelings?’ We very quickly realized that it would be fucked up.”
En dan even later schrijven ze ook dit :
Sausage Party also offers food for thought amidst all the crude humor. In addition to being a film about our food, it is also a film that questions the existence of god – and the harm religion can breed.
Bron: http://www.theguardian.com/film/2016/mar/15/sausage-party-seth-rogen-animated-sxsw-film-festival
Seriously? Ons eten HEEFT gevoelens, niet al ons eten. Maar de vlees en zuivel component wel. Spek, hamburger, worst, biefstuk, kotelet, kippenbil, visfilet waren allemaal dieren die konden voelen, verdrietig zijn. Dieren waarbij de dag van hun geboorte al hun sterftedatum was vastgelegd. Dieren die als ze in het wild konden leven of tenminste in grote weiden zouden SPELEN! Maar aangezien er zoveel vraag naar is, omdat we spreken van massaproductie, zitten die dieren opgesloten in het donker, op elkaar gehokt, vaak met meerdere infecties, verminkingen en ziektes te wachten tot ze vet genoeg zijn zodat ze naar hun dood worden gebracht. En er bestaat niet zoiets als ‘humaan slachten’, dat zijn twee tegengestelde termen. Je kan niet iemand vermoorden terwijl je iemand lief behandeld. Natuurlijk kan ik niet over de hele film oordelen aangezien ik hem niet heb gezien en ’t is een animatiefilm voor volwassenen dus ik moet er misschien kalmer onder blijven maar het feit dat ze hier wel het thema van religie in zien en niet erkennen dat ons eten wel dingen kan voelen… Vreemd. Dit bewijst nog maar eens dat we echt in een maatschappij leven met oogkleppen op. Je zou al een slachthuis moeten bezoeken voordat je nadenkt over het geweld dat ons dieet verwezenlijkt. We weten bewust dat we ‘er niet teveel over mogen nadenken’, dat wilt toch zeggen dat we weten dat we eigenlijk iets fout doen?
Tot zover de gedachten van deze week. Hopelijk is dit ook voor jullie “food for thought”.
Groetjes
Stephi xx
earthlingstephi 